Xenoblade Chronicles X review

bestek

Beschikbare formaten: Wii U

Japanse RPG's zijn de laatste jaren nogal uit de gratie geraakt. Eens het bepalende genre van de late jaren 90 en vroege jaren 2000, lijken JRPG's in de tussenliggende generaties alleen maar complexer te zijn geworden, vertrouwend op ingewikkelde systemen en knoestige tekentafels om hun steeds starre verhaallijnen en clichématige anime-personages te ondersteunen - Final Fantasy XIII, Ik kijk naar jou. Het is zeker een verre schreeuw van de Fallout 4s en Witcher 3s die dit jaar westerse RPG's hebben gedomineerd, maar gelukkig begint dit allemaal langzaam te veranderen dankzij de revolutionaire Xenoblade-serie van Monolith Soft.

Dat lijkt misschien vreemd, aangezien dit hetzelfde team is dat de beroemde onsamenhangende Xenosaga-trilogie maakte, maar de Xenoblade Chronicles van de Wii (en de 3D-remake op de nieuwe 3DS) hielden de dingen simpel. Dood betekende niet het verlies van uren vooruitgang, je feest genas automatisch na elk gevecht en elimineerde effectief de noodzaak van overvloedige helende items, je werd beloond met ervaring en gevechtspunten toen je nieuwe locaties ontdekte en de omgeving ervan - de lichamen van twee kolossale goden - was anders dan al het andere dat ik eerder had gezien. Het was een plaats met zoveel verwondering dat je bijna elke hoek van de enorme, schijnbaar oneindige wereld moest verkennen, ook al betekende dit dat je in een hol van level 70 spinnen moest duiken of jezelf van een enorme waterval af moest werpen om te zien wat er aan de hand was. de onderkant.

Xenoblade Chronicles X, het volledig niet-verwante vervolg voor de Wii U, channelt nog steeds veel van dezelfde filosofie, maar doet dat van een afstand, af en toe teruglopend in de slechte gewoonten die het genre in de eerste plaats zo ondoordringbaar maakten. Het vechtsysteem, bijvoorbeeld, heeft een grondige voorlezing nodig van de handleiding in de game voordat je zelfs de geheimen ervan onder de knie kunt krijgen, de verkenning wordt verzand door het vervelende karwei van het planten van gegevenssondes om je kaart permanent uit te breiden, en speurtochten voeden nu in een groter systeem van militaire afdelingen en beloningen. Hoe meer speurtochten je voltooit, behorende bij de divisie waar je momenteel aan verbonden bent, bijvoorbeeld, hoe meer punten je verdient voor je collectieve online community en hoe meer verschillende beloningen je aan het eind van de dag kunt verzamelen.

Er is ook iets heel kouds en onverschillig aan de manier waarop Xenoblade Chronicles X je doel in deze wereld omlijst. In plaats van te spelen als een rag-tag band van warme, goed geschreven personages op een zoektocht naar wraak, X werpt je neer als niets meer dan een mute, aanpasbare avatar die wordt meegesleurd door een anonieme militaire organisatie om de laatste overblijfselen van de mensheid te beschermen wanneer je neerstort op de vreemde buitenaardse planeet Mira. Je hebt misschien metgezellen ingesteld die je op je reis volgen, maar ze zijn lang niet zo interessant of veelzijdig als de bemanning van de originele Xenoblade. Zonder dat gedrevenheid en identiteitsgevoel, kan het verhaal van X af en toe een beetje dun aanvoelen, en wanneer je een nieuw hoofdstuk voor een verhaal niet kunt starten omdat je niet voldoende probeboxen op je kaart hebt aangevinkt, valt X gevaarlijk dicht bij net zo vervelend worden als zijn tijdgenoten.

Gelukkig heeft Xenoblade Chronicles X een geheim wapen: Mira. Hier vind je 200ft ruimte-dinosaurussen die vredig rondslenteren op uitgestrekte, oceaanachtige watergaten, bioluminescente walvissen die door enorme bodemloze woestijncanons vliegen en zesarmige apen die door dichtgroopen bossen van zo'n omvang ronddolen dat je je afvraagt ​​hoe de Wii U ooit zou kunnen produceren zulke verbluffend naadloze landschappen. Monolith Soft heeft zichzelf wederom overtroffen met de wereld van Xenoblade Chronicles X, en het ongelooflijke vakmanschap van zijn nieuwe speeltuin is meer dan voldoende om eventuele fouten met zijn enigszins klinische verhaallijn glad te strijken.

Niet dat Mira een bijzonder vriendelijke plek is voor mensen, omdat deze wilde planeet bol staat van monsters die de mensheid op zijn steeds groter wordende uitstervingslijst willen zetten - inclusief de strijdende clans van buitenaardse wezens die je dwongen de aarde te ontvluchten en neerstorten op dit vreemde nieuwe wereld in de eerste plaats. Maar als de mensheid ten onder gaat, wat is dan een betere plaats om te vechten dan te leven onder de gloeiende bomen van Mira's Noctilum of de stoffige steppen van Oblivia.

Het is een wereld die voortdurend verbaast met elke passerende hoek, en terwijl Monolith Soft het aantal main area hubs heeft teruggebracht tot slechts zes in X (de originele Xenoblade had er meer dan twintig), komt de enorme omvang ervan neer op een kaart die voorbij is vier keer de grootte in het algemeen. Het is echt een enorme en heerlijke plek om in te verdwalen, en zijn dichte ecosysteem van wezens versterkt alleen maar hoe klein je bent, en hoe weinig controle je hebt over zijn levendige bevolking.

Elk gebied is handig toegewezen aan uw GamePad-scherm, zodat u eenvoudig kunt bijhouden waar u naartoe gaat en waar uw volgende doel ligt. Vaker wel dan niet, echter, staar je naar de tv en probeer je route uit te werken, want de kaart doet weinig aan Mira's spelonken valleien en steile kliffen. Je hebt wel een vrij royale sprong in de ruimte die je helpt af en toe een steile bergwand te doorlopen, maar als je voor een waterval van 100 voet staat, kun je niet veel anders doen, behalve de lange weg.

Een betere gradiëntschaal zou dan handig zijn, maar als je je een weg baant door deze uitgestrekte landschappen door alleen te zien, wordt het ontdekkingsproces des te leuker. Dit is niet alleen een plek waar je in een rechte lijn kunt lopen en terechtkomt op je bestemming. Dit is een plek die absoluut zorgvuldig en gezien oriëntatielopen vereist, en het maakt de wereld des te overtuigender.

Natuurlijk verandert dit allemaal wanneer je je eigen mech-robot aanschaft. Je hebt een flink aantal schoenzolen verbrand tegen de tijd dat ze beschikbaar zijn, maar deze mechs of Skells openen de grenzen van Mira als nooit tevoren, waardoor je naar plaatsen vliegt die voorheen onbereikbaar waren te voet en, nog belangrijker, door te voorzien een meer gelijk speelveld tegen de grotere inwoners van Mira.

Zulke vrijheid kost wel wat, en het is hier waar X overkomt als verrassend gemene energie. Bijvoorbeeld, die walvissen die je op de grond eens volledig negeerden, nemen nu hernieuwde interesse in je nieuwe metalen vorm, en sloop met monsters uit je competitie kan leiden tot een verrassend snelle explosie van je nieuwe robotachtige speeltje. Het zou niet zo erg zijn als ze niet zo oogverblindend duur waren om nieuwe onderdelen te onderhouden en te kopen, maar omdat de middelen zo schaars zijn, kosten alle reparaties meer dan je gemiddelde doos aan de rand van Londen.

Maar terwijl Skell-gevechten wonderwel over de top gaan, is het de actie op de grond waar Xenoblade Chronicles X echt schittert. Net als de originele Xenoblade spelen positionele aanvallen nog steeds een grote rol bij het bepalen van de schade die je hebt geleden, maar nu land je nog grotere hits door te reageren op de schreeuw om hulp van je team. Deze 'Soul Voice'-momenten zijn X's grootste troef, omdat het elke schroot verandert in een dynamische dans van oproep en reactie als je reageert op elkaars bewegingsets, je uiterste aandacht opeist terwijl je je verwoed verwondert over die secondenlange kansen. Ze zijn ook een van de weinige manieren om je zieke partijleden te genezen, omdat toegewijde genezingsaanvallen er maar heel weinig voor zijn.

Dat klinkt misschien ingewikkeld, maar in actie is het een van de meest vloeiende en boeiende vechtsystemen die ik in het hele genre heb gezien. De toevoeging van ranged en close quarters combat brengt ook zijn eigen unieke ritme met zich mee, omdat je je speelstijl on the fly kunt veranderen met een simpele tik op een knop. Op dezelfde manier kun je met het nieuwe op Monster Hunter geïnspireerde targeting-systeem van X specifieke lichaamsdelen uitschakelen om aanvallen uit te schakelen en extra buit en items te verzamelen aan het einde van elk gevecht. Het gaat ook beter dan Capcom's carve-athon, omdat elk aanhangsel zijn eigen gezondheidsbalk heeft om je precies te laten weten hoe dicht je bij het afleveren van die fatale slag bent, en nog meer kans op een strategische comeback toe te voegen als je toevallig in de problemen raakt. de problemen.

Je hoeft niet per se met je vooraf ingestelde metgezellen op avontuur te gaan, want je kunt ook samen met maximaal drie andere spelers online spelen of een feest vormen met je vrienden om grotere, gevaarlijkere monsters aan te pakken.Je zult ook de avatars van andere spelers op de kaart vinden, die je als een extra door de AI bestuurd partijlid korte tijd in je team kunt scouten. Het feit dat alles naadloos samenwerkt, is slechts een ander bewijs van het indrukwekkende wereldgebouw van Monolith.

Uiteindelijk doet het er niet zoveel toe dat Xenoblade Chronicles X niet zo verhalend is als zijn heilige voorganger. Het heeft misschien niet dezelfde simpele visie als de Wii-knaller van Monolith, maar al zijn verstopte rompslomp werkt om de spelwereld in het algemeen te dienen, zowel online als wanneer je alleen speelt. Evenzo, wanneer er zo'n immense voldoening te behalen valt uit het rijke, grenzeloze landschap, of het nu gaat om een ​​torenhoge berg en kijken naar de ondergaande zon als een Aurora Borealis begint te fonkelen in de lucht, of vuil en vuil wordt met zijn lokale dieren in het wild, Xenoblade Chronicles X is van begin tot einde een waar wonder. Het legt opnieuw de lat voor open wereld JPRG's overal neer, en het is gemakkelijk de beste game die je dit jaar op Wii U zult vinden. Het wint een Best Buy-prijs.

Beschikbaarheid
Beschikbare formaten	Wii U
Informatie kopen
Prijs inclusief btw	£40
Leverancier
Details